De stukjesschrijver Carmiggelt noteerde ergens dat vlak na de oorlog er tassen in de etalage lagen met kaartjes erbij met trots: Plastic! er op. Alweer tien jaar later lag in diezelfde etalage een tas met een ander kaartje erbij: Geen plastic!
Zat vandaag bij een bijzonder innovatief bedrijf. Ik was er omdat het een aantal acquisities gedaan had waarmee het in twee decennia van niets naar 100 miljoen omzet gegroeid was. Degelijk mkb-bedrijf met een focus op het revitaliseren van wijken. De directeur-eigenaar vertelde enthousiast over de eenpersoonswoningen die hij al inbreidend in oude wijken weet te realiseren. Goed voor de sociale samenhang en de toekomst van die buurten. Het drong pas wat later tot me door: die huizen die dit bedrijf realiseert zijn van hout. Vond die directeur niet anders dan logisch. Je wilt toekomstgericht bouwen, waarde toevoegen, slim en herhaalbaar bouwen, weinig overlast geven, op bestaande fundamenten bouwen, noem maar op. O ja en ook duurzaam natuurlijk. Dus hout. Niets bijzonders, gewoon geen andere optie.
Kortom: modern bouwen, dat doe je gewoon met hout. Beton met minder beton er in, het zal wel, het blijft beton. Niets tegen beton en we hebben het nodig, maar daar ga je toch geen huizen van bouwen?
Nog zoiets: nog deze avond sprak ik lang met de architect van een houten basketbalstadion in Amerika (houdt uw volgende Het Houtblad in de gaten). Er waren allerlei redenen waarom hij ervoor koost dat stadion in hout uit te voeren. En om met grote lichtvensters te werken, eigenlijk om het hout goed te laten zien.
Punt is: de meeste basketbalstadions in Amerika zijn dichte dozen van staal en beton. De atleten, om wie een felle strijd is tussen clubs en universiteiten, brengen uren door in die dichte dozen. Waar zou zo’n basketballer liever willen trainen en spelen, denk je? Wat voor materiaal gaan bouwers van toekomstige basketbalstadions kiezen, denk je?
Dat wie een eigen huis bouwt in baksteen denkt lijkt in beton gegoten. Wie aan een bouwplaats denkt ziet stalen steigers maanden in blubber en regen staan, zwaar materieel er omheen. Maar dat is passé, mensen, ouderwets denken. Wie nu zelf wil bouwen denkt aan echt aan zelf bouwen. Noodgedwongen of idealistisch aan een tiny house, of met een wat dikkere portemonnee aan een bouwpakket dat op een paar vrachtwagens aankomt en binnen een week of twee betrokken kan worden. Geen aannemer nodig maar een montageploeg. En instant bevrediging, modern.
En wat zo mooi is: de moderne tijd is al begonnen. Tot die vrolijkstemmende conclusie kom ik steeds meer, zeker door rond te reizen met de jury van de Nationale Houtbouwprijs: overal mensen die er niet aan zouden moeten denken om nog terug te moeten naar beton of kalkzandsteen. Die het liefst maar één kant op willen: head first de moderniteit in: houtbouw!
Bekijk de prachtige video’s van de projecten hier op je gemak en probeer maar eens te kiezen!
