Ik vind dat altijd best bijzonder: mensen die bijvoorbeeld twee jaar geleden nog iets heel anders deden en nu handelen in partijen hout van duizenden euro’s en er ook nog veel verstand van (b)lijken te hebben. Veel functionarissen in de houtbranche zijn zo begonnen. Leren doen ze gaandeweg.
Ja, als je mij hoort praten heb ik ook overal verstand van (al stel ik ook wel eens een vraag). En ik kom ook nog maar net kijken. Maar voor mij is het risico als ik onzin vertel vooral dat jij mijn verhalen niet meer wil lezen. Dat is niet goed voor mijn business. Maar de schade is minder groot en direct vergeleken met een magazijn vol onverkoopbare planken na een stomme deal. Of met klagende klanten, juridische claims of een winkelbel die nooit meer rinkelt.
Piraten het hoofd bieden
Daarom heb ik zoveel respect voor jou, je bootje varend over de grillige golven van de internationale politiek, schommelende marktprijzen, onderwijl concurrerende scheepjes in de gaten houdend en nu en dan een piratenaanval afslaand.
Houthandel leer je on the job
En er is geen opleiding voor, he? Hoe meer ik mensen in deze branche spreek, hoe meer ik ontdek dat ze allemaal op één of andere manier zijn komen binnenwaaien, het werk ‘on the job’ geleerd hebben met hier en daar een losse cursus als het mee zit. Respect dat je het dan dúrft: over contracten onderhandelen, logistiek regelen, dingen beloven en je beloften nakomen. Het feit dat zoveel mensen in ‘het hout’ blijven hangen betekent dat deze markt op één of andere manier een goede omgeving is voor mensen met zo’n hands-on mentaliteit.
De ergste netwerkbijeenkomsten
Het maakt ook duidelijk waarom er in de houtbranche zoveel behoefte is aan elkaar ontmoeten. Ik ben op heel veel netwerkbijeenkomsten in heel veel branches geweest dus ik heb er een beetje zicht op. De ergste netwerkbijeenkomsten zijn die met ambtenaren. Dat is één grote apenrots en wie-kent-wie en als je er niet bij hoort dan stuit je op een muur van ruggen. Ik ken ook van die borrels waarbij tenminste een deel van de aanwezigen er expliciet op uit is om deals te scoren met het andere deel. Daar worden gesprekken gevoerd waar je binnen een paar zinnen begrijpt: hier heb je niets te zoeken, dit gaat om Geld. Ik ken ook ondernemersbijeenkomsten waar het vak centraal staat. Om één of andere reden komt het gesprek via zaken altijd op het kernambacht uit waar de mensen mee zijn opgegroeid.
Gericht op echte ontmoeting
In de houtbranche zijn de mensen echt gericht op de ontmoeting met de ander. Ze zien een mens tegenover zich die naar alle waarschijnlijkheid ooit zelf net zo goed in het diepe gegooid is en er nu het beste van maakt. Dat schept een band. En het grappige is: vanuit die echte menselijk ontmoeting kan van alles voortkomen. Zaken, maar ook kennis en inzicht. Want we zijn dit vak met zijn allen dagelijks nog aan het uitvinden.
Dit zijn overpeinzingen naar aanleiding van het Houtdiner, vorige week. Ik kan niet wachten om te checken of mijn observaties kloppen. De volgende kans is op 24 oktober, tijdens de Houtwereld Praktijkdag. Kom je ook elkaar ontmoeten?
