Pas sprak ik weer eens een gelover: Nederlands naaldhout is prima te gebruiken voor de productie van gelamineerd hout voor de bouw. Er zou tenminste één fabriek voor clt en glulam in ons land gebouwd kunnen en moeten worden. Grootste probleem dat mijn gesprekspartner voorzag: mensen met hondjes.
Want dat schijnt een probleem te zijn in ons land: ga je eens lekker hout oogsten, dan komen er actiegroepen in het geweer. Vanwege de kap, de kaalslag, de verwoesting van de natuur en het verdwijnen van uitlaatgebied voor voornoemde viervoeters.
Ik vraag me eigenlijk af of dat wel zo is. Grote acties tegen bomenkap hebben we in Nederland lang niet gezien. Behalve in Amelisweerd, waar het ging om het behoud van bos dat helemaal weg moest ten behoeve van uitbreiding van een snelweg. Bomen die moeten wijken voor asfalt, dat is wel wat anders dan bomen die worden gekapt in een bos dat blijft bestaan. Dat plaatselijk mensen protesteren tegen kap komt voor. Als je het kunt uitleggen verstomt het meestal snel. Daar moet je dan ook niet bang voor zijn.
Schaapskooien en uitkijktorens
Misschien heb ik een byass, ik ben opgegroeid op de Veluwe. Ik weet dat daar sowieso enorme stukken bos zijn waar zo goed als niemand komt. Ik denk 80 procent van het areaal wordt vrijwel nooit betreden door niet-bosbouwers. Wandelaars volgen bekende routes, meestal aan de rand van het woud. De terreineigenaren zijn er heel bedreven in om de mensen wel een bosbeleving te geven, maar ze ondertussen vast te houden op wandelroutes, rond parkeerplaatsen, schaapskooien, uitkijktorens etcetera. Ga je een bochtje om en volg je je kompas dan kun je uren dwalen zonder iemand tegen te komen.
Bos voor de koning
Maar, belangrijker: bewoners van de Veluwe (en die in alle bosrijke gebieden in de provincie) weten niet anders dan dat het bos productiebos is. Tot begin 1900 lag er een uitgestrekte heide grofweg tussen Arnhem en Harderwijk. Met hier en daar een plukje bos voor opeenvolgende koningen om in te jagen en ook in de middeleeuwen al voor de huizenbouw en als stookhout. De uitgestrektere bossen kwamen er voor de papierfabrieken en voor de mijnbouw (stutten van mijngangen).
De lekkere geur van versgezaagde bomen, in grote stapels naast het wandelpad is met weinig te vergelijken. Net zoals het geloei van kettingzagen in de verte hoort bij de bosbeleving. En als je al zo stokoud bent als ik, dan ken je de percelen waar een jaar of dertig geleden een storm huishield en waar nu weer een bos is.
Verschillen tussen woud en bos
Dus… zou het mogelijk zijn om houtproductie in Nederland op poten te zetten zonder protesten onder de bevolking? Ik weet wel zeker van wel. Waarbij het onderscheid best helder mag zijn tussen historisch en recreatief bos: landschappen waar weinig aan beheer gedaan wordt, het woud zijn weg mag vinden en maximale biodiversiteit wordt nagestreefd aan de ene kant, en productiebos aan de andere kant: rechte bomen in het gelid, wel loof en naald door elkaar, geplant en onderhouden om maximaal efficiënt bruikbaar hout uit te zagen. We hebben leren leven met eindeloze monocultuur van maisbouw, bietenbouw, aardappelteelt. Dan is bosbouw voor iedereen een beter alternatief.
De foto maakte ik overigens niet op de Veluwe maar in Heumensoord, tussen Nijmegen en Malden. Daar stikt het wel van de wandelaars, al dan niet met honden. Je ziet hier zo’n productiebos: hoge, rechte volgroeide stammen. Daartussen is ooit gerooid en groeit de nieuwe aanplant: zachtgroen in de schaduw. Een productiebos als een symfonie, niets mis mee.
